De stewardess die me net voorbij liep staat in het gangpad en werpt een blik over de hoofden van de passagiers. Zij draait zich een kwartslag om en legt een tas recht in het bagagerek.
Het beeld klopt in eerste instantie, maar gaat daarna wringen. Het brein slaat een slag over, testbeeld. In een mentaal niemandsland dringt de vraag zich op wat er niet klopt aan deze scene. Twee herkenbare beelden schuiven over elkaar heen, lijken te passen als puzzelstukjes, worden heel even één geheel maar verstoten elkaar dan weer. NS geel met KLM blauw. In een split second is het voorbij, ik zit weer in de trein.
Zou de dame in het blauwe uniform iets soortgelijks hebben ervaren? Kan één enkele routineuze handeling, in een setting die vergelijkbaar is met de eigen werkplek, aanzetten tot volautomatisch ‘aan de slag gaan’? Als een Pavloviaanse mens-machine?
Zou zij een niet te onderdrukken drang hebben gevoeld om weer een kwartslag terug te draaien? Om vervolgens de nooduitgangen aan te wijzen en de werking van het zwemvest te demonstreren? Ook even die mentale turbulentie om daarna snel een noodlanding te maken op haar zitplaats?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten